vrijdag
22 nov
Het aanbieden van restafval wordt peperduur. Maar er is ook goed nieuws op het gebied van afval.
Kersvers afvalwethouder Jan Burgsteden (VVD) komt in een gespreid bedje, stelt Hart vast op basis van een gisteren gehouden presentatie van Pieter Reus, zelfstandig adviseur op het gebied van afval en ooit spreker op de drukbezochte avond ‘Help, mijn kliko is vol’ van Hart.
Zijn missie is het om milieustraten te veranderen in kringloopstraten. Een voorbeeld is de proef in Sint-Oedenrode, waarbij mensen afgedankte spullen (apparaten, speelgoed, huisraad en dergelijke) op zogeheten spullenpleinen kunnen afgeven. Het zorgt voor meer hergebruik van apparaten en werkgelegenheid.
Ambachtscollectief
En dan is er nog het Circulair AmbachtsCollectief (CAM), waarin alles draait om van afval grondstoffen te maken voor nieuwe producten. Bij de start was het een samenwerking van gemeente, IBN, WSD, vijf kringloopbedrijven en het Repair Café. Gisteren hoorden raads- en commissieleden dat ook het welzijnswerk, onderwijs en bedrijven mee gaan doen.
En zo zet Meierijstad bemoedigende stappen op weg naar een circulaire economie. ‘Meer circulariteit = minder grondstoffen = minder milieudruk’, las Hart op het grote scherm achter Reus. De voorganger van Burgsteden, Harry van Rooijen (ook VVD) gaf de aanzet tot initiatieven die redelijk uniek zijn in de regio en het land.
Prijsopdrijver
Minder vrolijk is het verhaal over het restafval dat we in de grijze kliko stoppen. Als de contracten met inzamelaars in 2028 aflopen, wordt dat werk naar verwachting aanzienlijk duurder. En dan is er nog die andere prijsopdrijver: de CO2-heffing die de rijksoverheid bedacht.
‘We doen ons best de prijsstijgingen te dempen’, beloofde Reus. In het beste geval gaat de prijs per ton restafval van € 165 nu naar € 319 in 2030. ‘Dat is dus het positieve scenario. Want in het slechtste geval gaan we in acht jaar tijd van € 165 naar € 408.’
Hart pleit ervoor dit soort prijsstijgingen niet te verwerken in de vaste tarieven, maar in de prijs per kliko-lediging. Uiteindelijk neemt de gemeenteraad hierover bij het vaststellen van de jaarlijkse begroting een besluit.
Weegbrug
Ondertussen spelen er ook nog wat achterhoedegevechten. Zo zijn inwoners van de voormalige gemeenten Veghel en Sint-Oedenrode in het algemeen ongelukkig dat ze bij de milieustraat per (geschatte!) kuub moeten betalen. Tot de start van Meierijstad betaalden ze per exact gewogen kilo.
Dat eerlijke systeem is afgeschaft omdat Schijndel niet zo’n weegbrug had en het aankopen van zo’n installatie duurder leek dan het ongebruikt laten van de bruggen in Veghel en ‘Rooi’. Hart hoorde tussen de regels door dat die wat wonderlijke keuze van weleer wordt heroverwogen.
Bronscheiding of nascheiding?
Adviseur Pieter Reus is, zo bleek uit antwoorden op vragen van Hart-raadslid Laurens van Voorst, niet enthousiast over nascheiding.
Bij nascheiding gaat zowat al het afval in één bak. Vervolgens worden met een installatie de diverse soorten gescheiden. Dat leidt, zo hoort Hart al jarenlang van diverse professionals, tot een betere scheiding. Ook is het goedkoper en gemakkelijker voor inwoners.
[tekst gaat verder onder de foto]
Nascheidingsinstallatie in Wijster.
‘Het is makkelijker om een paar machines te programmeren dan om zeventien miljoen mensen te instrueren’, zei Jelmar Helmhout van afvalverwerker Omrin daar ooit over. Reus gelooft er niks van. ‘Dan zit er bijvoorbeeld jam aan een stuk textiel en is dat textiel dus onbruikbaar.’
Overigens komt er voor hoogbouw wel een proef voor nascheiding. Hart wacht de resultaten met belangstelling af en is blij dat er concrete plannen zijn voor een fabriek voor nascheiding in onze regio. Komend najaar staat het thema op de agenda van de gemeenteraad.
