vrijdag
22 nov
Midden in de nacht een onbekende man naast je bed. In een hoodie, capuchon over het hoofd en mondmasker over neus, mond en kin. ‘Ik schrok me wezenloos.’
Dit gaat niet over een overval of aanranding. Dit gaat over dagelijkse zorg in huis. Lees door en verplaats u in het ‘slachtoffer’.
Ernstig gehandicapt
Het gaat over een alleenwonende Meierijstadse vrouw, chronisch ziek en daardoor ernstig gehandicapt. Ze is vrijwel geheel verlamd en moet elke nacht worden gekeerd om doorligplekken te voorkomen. Dat keren gebeurt door iemand die wordt gestuurd door een bedrijf dat zich toelegt op hulp bij, wat heet, algemene dagelijkse levensverrichtingen.
Mocht u denken dat het wel went, elke nacht iemand in je woning en zelfs in je slaapkamer – jazeker went dat, tenminste als het elke nacht weer dezelfde persoon is. Maar u weet ook van personeelskrapte en dus snapt u dat er van trouwe bezoekers geen sprake is.
Het is zelfs knap lastig om mensen aan te trekken die gevoel hebben voor dit bijzondere werk. En dus komt het voor dat een man de woning betreedt die niet snapt dat het niet wijs is om een grote, donkere capuchon over het hoofd te trekken en al helemaal niet in combinatie met een mondkapje – dat ziet er in de duisternis en als je nog slaapdronken bent behoorlijk eng uit.
‘Ik schrok me wezenloos’, hoorde Hart.
Schimmige gestalte
En o ja, u bent dus verlamd hè – niet van schrik of angst vanwege die man, maar 24/7. Dus u kijkt zo’n schimmige gestalte in de ogen en vreest heel even dat u iets vreselijks gaat overkomen en dat u daar niets tegen kunt ondernemen. Als de man een minuut of wat later al is vertrokken, gaat u hart nog een poos tekeer.
Dit is één van de verhalen die Hart afgelopen week optekende bij een soort van werkbezoek aan mensen die ernstig chronisch ziek en/of gehandicapt zijn en compleet afhankelijk van professionals voor verrichtingen waar u doorgaans geen moment over nadenkt: omdraaien in bed dus, maar ook aan- en uitkleden, toiletbezoek en eenvoudige verpleegtechnische handelingen.
Kapotte rolstoel
Fractievoorzitter Mirjam van Esch en raadscommissielid Wesley Maurix gingen op pad en hoorden niet alleen dat verhaal over de man-met-hoodie. Iemand vertelde ook over hoe een kapotte rolstoel door administratief gehannes maandenlang alsmaar niet werd gerepareerd of vervangen.
‘Ik wist niet beter of het zou een paar maanden duren. Wat al problematisch is. Toen die tijd voorbij was en ik nog maar eens informeerde, bleek dat de bestelling door een menselijke fout niet was geplaatst. Een vakje in een systeem vergeten aan te vinken.’
Wat ook vervelend is: dat telefoontje duurde naar schatting twee uur. Vijf minuten voor het telefoongesprek en een uur en 55 minuten wachttijd. De reden kent u: personeelskrapte.
Afhankelijk
Iemand maakte zoiets mee toen hij buitenshuis was en de rolstoel een lekke band kreeg. ‘Was mijn rolstoel maar een auto. Dan kon ik de Wegenwacht bellen. Waarom is er niet zoiets voor rolstoelgebruikers?’ Goede vraag.
[tekst gaat verder onder de foto]
‘Liever niet herkenbaar in beeld en met naam genoemd.’
Wat u las, gaat over mensen die niet willen dat Hart hun namen publiceert. En al helemaal niet de namen van de bedrijven die mannen met hoodies sturen en de telefoon pas na twee uur of niet beantwoorden – ‘We zijn afhankelijk van die ondernemingen en kunnen ons geen gezeik met hen veroorloven.’
Hart snapt dat. En u vast ook. Niettemin willen we dat wethouder Rik Compagne (Inclusie, Hier) eens gaat bezien of tenminste de door de gemeente betaalde zorg iets beter kan, zeker de zorg aan mensen die daar compleet van afhankelijk zijn. Hart gaat vragen stellen.
‘Ze snappen het niet’
Wesley Maurix is raadscommissielid van Hart en fysiek beperkt. Hij weet hoe het is om afhankelijk te zijn. Zoals hij ook weet dat inclusie allesbehalve vanzelfsprekend is.
Wesley was nog maar net actief voor Hart toen de SP via een motie een track-and-trace-systeem wilde introduceren voor mensen die wachten op Wmo-hulpmiddelen. Een meerderheid van de raad vond het onnodig. Wesley zat zich op de publieke tribune op te winden.
‘Ze hebben geen idee wat het is om te wachten op een rollator, scootmobiel, rolstoel, traplift en wat dan ook. Op iets waar je enorm van afhankelijk bent. En dat je dan niet weet wanneer dat ding komt. Echt, een blik op een app waarop je ziet hoelang het nog duurt, geeft zoveel gemoedsrust.’
Toiletten
Mirjam van Esch is fractievoorzitter van Hart en werd bij de strijd voor openbare toiletten eveneens gestimuleerd door persoonlijke ervaringen. ‘Mijn lang geleden overleden man was in zijn laatste jaren onder meer afhankelijk van openbare, voor gehandicapten toegankelijke, wc’s. Bij het raadsdebat daarover was er twijfel over de noodzaak. Ik ben het met Wesley eens: veel mensen hebben geen idee.’
Iets soortgelijk geldt ook voor de inzet van Hart om contante betalingen mogelijk te maken bij Burgerzaken, zwembaden en milieustraten. Hier is het Hart-raadslid Laurens van Voorst die de strijd aanvoert. Ook hij liet zich motiveren door ervaringen.
‘Ik weet dat mensen met geldgebrek graag zoveel mogelijk contant afrekenen. Een blik in de portemonnee maakt duidelijk hoeveel geld er nog is. Een pasje biedt dat overzicht niet.’
