zondag
24 nov
Een inwoonster van Meierijstad is ten einde raad. Geldnood en andere problemen maken dat ze moet verhuizen, maar de verhuizing kan ze niet betalen. Lees hoe sociale hulp in de praktijk niet altijd functioneert.
Alle namen in wat u gaat lezen zijn gefingeerd. Dat doet Hart op verzoek van de betrokkenen. Het verhaal is er niet minder dramatisch om.
Achter de voordeur
Hoofdrolspeelster is Ine. Ine is van goede komaf en woont in een huis dat bij die afkomst past. Maar van luxe is achter de voordeur geen sprake. Ine raakte haar man en haar vermogen kwijt, raakte verward en verviel in hoarding – een stoornis waarbij iemand obsessief spullen verzamelt en waarbij weggooien voelt als een zwaar verlies.
Ine staat er bijna alleen voor. Bijna, want gelukkig is er Marij. Marij is zowat heel haar leven al druk met hulp geven aan wie dat nodig heeft. Dat doet Marij ook als lid van allerlei organisaties en overleggen, maar daar houdt ze binnenkort mee op. ‘Praatclubs van mensen die o zo betrokken zeggen te zijn en uiteindelijk zowat niets voor elkaar krijgen’, verklaart ze. ‘Neem dus het probleem van Ine.’
Ine houdt het hoofd zowel financieel als psychisch niet meer boven water. Een deel van de oplossing is verhuizen naar een woning die ze wel kan betalen. Een appartement van Woonmeij dus. Die is gevonden en binnenkort kan Ine haar intrek nemen. Alleen nog even de verhuizing regelen.
Doorheen
Vanwege haar stoornis lukt het Ine niet om zelf spullen in te pakken en, nog belangrijker, spullen weg te gooien of geven. Marij is er al acht maanden druk mee. ‘Eén dag in de week maak ik er voor vrij.’ Meer kan niet, Marij is ook al op leeftijd en heeft thuis de nodige zorgen. En er zijn trouwens meer mensen zoals Ine die haar nodig hebben.
Marij zit er inmiddels al bijna net zo doorheen als Ine. Tijd om hulptroepen in te schakelen. Om de gemeente te benaderen dus. Maar dat vraagt nogal wat geduld en begrip voor hoe het er bij de gemeente Meierijstad aan toegaat.
‘Een mailtje sturen hierover? Nee, dat kan niet. Zo’n verzoek moet echt op papier met uw handtekening eronder. En ja, u kunt dat gewoon in de bus gooien bij een van onze vestigingen in Veghel, Schijndel en Sint-Oedenrode.’
Mailtje sturen
Nou, gewoon… In Veghel wordt de brievenbus dagelijks geleegd, maar niet in die twee andere dorpen. Want daar zijn de burgerbalies gesloten. ‘Daarom moet u ons een mailtje sturen zodra u het daar heeft bezorgd. Dan weten we dat iemand de brief uit de bus moet halen en bij de opboekkamer moet afgeven. Want daar wordt die dan geregistreerd.’
De brief is geschreven, bezorgd en per mail gemeld. Maar Marij hoort sindsdien niets. Terwijl de tijd toch echt begint te dringen. Ze is echter niet voor één opboekkamer te vangen en klopt aan bij diverse vrijwilligersorganisaties die er juist zijn voor mensen die het alleen niet redden.
‘De ene club vroeg € 350 voor de verhuizing en € 500 voor een hoogwerker – zo’n ding zou nodig zijn omdat het appartement op de eerste etage ligt. De andere zei dat ze niet aan verhuizingen doen. Ik ben nu in gesprek met een organisatie die er op papier alleen is voor inwoners van Boxtel. Ze nemen het daar in overweging.’
Overigens doen veel mensen wel hun best, ervoer Marij. Ze had plezierig contact met een ambtenaar die over de Wmo gaat en ook bij MEE, de organisatie die zich inzet voor mensen met een beperking, deden ze hun best. ‘Maar het is een wirwar aan organisaties. Een hulpvraag leidt al snel tot een hoop gebel, gemail en overleg in plaats van bijvoorbeeld gewoon verhuizers regelen.’
Op papier
Mirjam van Esch (die naam is wel echt) is fractievoorzitter van Hart en vertelt dat ze vaak contact met Marij heeft. ‘Wat ik van haar leer is dat we in Meierijstad zorg en welzijn zo nu en dan alleen op papier goed hebben georganiseerd. Dat geldt niet alleen voor de gemeente en de welzijnsorganisatie, maar ook voor tal van vrijwilligersclubs en overlegorganen.’
‘Overal waar Marij aanklopt, ontmoet ze begrip. Dat het inderdaad erg is voor Ine. Dat er inderdaad hulp nodig is. En daarna wordt er doorverwezen, worden er terugbelnotities gemaakt, komen er hoge prijsopgaven of mag Marij mailen dat ze een brief heeft geschreven.’
Mirjam is ondanks dit relaas niet cynisch. ‘Hart is de grootste fan in de gemeenteraad van het sociaal beleid van Meierijstad. Maar dit soort signalen houden ons wel scherp én maken ons bezorgd. Er zijn dus nog altijd mensen die tussen de wal van de gemeente en het schip van maatschappelijke organisaties vallen.’
Aankaarten
Want de casus Ine staat niet op zichzelf. ‘We maakten ons in het verleden al eens druk over een inwoner die door domme pech dakloos is geworden en zijn leven maar niet op de rit kreeg. Onlangs kreeg hij, ook weer van Woonmeij, een appartement toegewezen. Maar dat was wel nadat hij jarenlang van moeder naar kennis naar familielid trok en daardoor overspannen raakte.’
De invloed van Hart is beperkt, maar wordt altijd benut. Mirjam: ‘Elke casus kaarten we aan met de wethouder die erover gaat en dat helpt. Dat deden we vlak na onze oprichting al, toen een bejaard echtpaar niet de huishoudelijke hulp kreeg waar het recht op had. Dat deden we bij die dakloze man en dat doen we nu’.
Want naast het opkomen voor het algemeen belang en het debatteren over allerlei onderwerpen, zitten we toch vooral in de gemeenteraad om aandacht te vragen voor Ine en andere inwoners die het zonder de overheid echt niet redden. Dus ook nu trekken we weer aan de bel.
Marij vertelt dat ze zich al voor de start van Meierijstad inzette voor mensen in de knel. En hoe anders het toen ging. ‘In mijn toenmalige gemeente was het allemaal sneller en beter geregeld. Waar zijn we met zijn allen toch aan begonnen?’
Zit u zelf in de shit of kent u iemand in een uitzichtloze situatie? Laat het Hart weten.
