vrijdag
22 nov
Een hondenuitlaatveld aan de Kastanjestraat in Schijndel? Omdat mensen van een straat verderop dat zo bedachten? En dat zonder inbreng van de ‘Kastanjestraters’? Hart kent de zorgen en denkt dat het uiteindelijk helemaal goed gaat komen. Lees maar.
Gemeenten hebben het met de toenemende mondigheid van inwoners zwaar. Probeer maar eens te besturen als burgers overal wel een mening over hebben en dat laten weten ook. Zoals nu bij het dispuut over een veld aan de Schijndelse Kastanjestraat.
Hoofdlijnen
Wethouders, raadsleden en ambtenaren moeten er niet over miepen. Het is goed dat mensen zich bemoeien met de politiek, zeker als het om de directe eigen leefomgeving gaat.
Daarom pleit Hart ervoor dat bij kleinschalige projecten, zoals de herinrichting van straten, de gemeenteraad en het College zich beperken tot hoofdlijnen. Wat het kost en welke functies echt niet kunnen. En dat daarna de buurt het mag overnemen.
Luidkeels
De gemeente is dan nog niet klaar, ziet erop toe dat alle belanghebbenden in de buurt mee kunnen praten. Een beetje gespreksleiding kan ook geen kwaad – dat mensen niet alleen luidkeels laten weten wat ze allemaal niet willen, maar ook luisteren naar anderen. En dat ze vervolgens met wederzijds respect proberen samen tot compromissen of tot hele nieuwe ideeën te komen.
Verder draagt de gemeente kennis over waar het nodig is. Dan schuift bijvoorbeeld een bomendeskundige aan om te vertellen wat specifieke eigenschappen van gekozen berken, eiken of sparren zijn.
Lotje getikt
Daar in de bomenbuurt ging het bijna mis. Inwoners van de Lijsterbeslaan bedachten een oplossing voor de ongewenste combinatie speeltuin – hondenuitlaatveld en vonden de oplossing twee straten verderop aan de Kastanjestraat. In samenwerking met de gemeente werd een veld ontworpen en de Kastanjestraat-inwoners werden per brief geïnformeerd door de werkgroep ‘Lijsterbeslaan 2.0’.
Dat viel niet best daar aan de Kastanjestraat. En zo zou Hart dit zomaar kunnen presenteren als een mislukt participatietraject en dat ze bij de gemeente helemaal van lotje getikt zijn.
Krachtig
Doen we niet. Want de gemeente greep krachtig in. Een buurtadviseur trok de buurt in en stelde vast dat het allemaal beter had gemoeten. Om vervolgens de mouwen op te stropen en het hele proces opnieuw te doen. ‘We gaan net zo lang door tot er een plan is met breed draagvlak in de hele buurt’, liet hij weten.
Wat Hart betreft wordt dit een project dat exemplarisch is voor hoe het er bij politieke burgerparticipatie aan toegaat. Want bij veel projecten over het openbaar gebied zijn er nu eenmaal botsende belangen. Dan wil de een voetballen, de ander de hond uitlaten en de derde droomt van een kunstwerk. En dan blijkt dat het vanwege te weinig geld of ruimte niet allemaal kan.
Buurtadviseur
Dát zijn de projecten waarbij inwoners laten weten wat ze willen, begrip hebben voor buurtgenoten die wat anders willen en de bereidheid tonen er samen uit te komen. Een enthousiaste gemeentelijke buurtadviseur leidt zo’n proces in goede banen.
Die helpt mensen in elkaar te verplaatsen, wijst op de vooraf gestelde voorwaarden (‘Nee, een kunstwerk van twee ton kan financieel dus niet’) en bewaakt dat er uiteindelijk draagvlak is voor het eindresultaat. Dat eindresultaat hoeft niet voor iedereen subliem te zijn, maar is het resultaat van geven en nemen.
Afstand
Hart gaat het proces met belangstelling volgen. Dat doet Hart met grote afstand, want dit soort projecten gaan het beste als de politiek zich er niet mee bemoeit.
(Tot slot: per abuis staat er in de kop Kastanjelaan in plaats van Kastanjestraat. Kunnen we niet meer wijzigen, want dan verandert de link mee en dat is lastig. Het artikel is onder die link namelijk al de wereld ingeslingerd)
