zondag
22 dec
Het is alsof John Williams bij het college langs is geweest. Eindelijk komt er schot in de bouw van de gemeente.
Afgelopen november vertelde het college aan de gemeenteraad dat de leden zich als team hadden onderworpen aan een soort van persoonlijkheidstest.
De uitkomst: de hele club bestaat uit louter doeners. Mannen (geen enkele wethouder is vrouw) die, als ze een huis zouden verbouwen, als een dolle muren uitbreken en optrekken, vloeren schuren en spijkers in wanden slaan – maar geen idee hebben van het eindresultaat dat ze al klussend willen bereiken.
Want doeners. Geen denkers.
Kozijn
Hart ziet het al fantaserend voor zich hoe zo’n wethouder een huis gaat verbouwen. De beste man trekt eropuit om een nieuw raamkozijn te kopen. ‘Hoe hoog en hoe breed?’, vraagt de verkoper. Stilte. Verkoper herhaalt de vraag. Schouders worden omhooggetrokken. ‘Geen idee.’
Of u dat raamkozijn maar wil beschouwen als een metafoor, beeldspraak dus, voor de sociaaleconomische visie of de omgevingsvisie. En dat het college in beide gevallen dus geen idee heeft hoe die plannen aansluiten op de gemeente als geheel. Het kozijn wordt niet gekocht en in de muur zit na een paar jaar nog altijd een gapend gat.
In deze metafoor is Hart-fractievoorzitter Mirjam van Esch de echtgenote die al jaren weet dat het zo niet langer kan. Steeds weer zeurt ze het college aan zijn hoofd. Steeds weer hamert ze op een plan voor de verbouwing van het huis. Om een visie. ‘Wat voor gemeente willen we zijn?’, vraagt ze dan. Ze deed het in 2018, 2019 en – bij de presentatie van het nieuwe coalitieprogramma – in 2022.
Klushuis
Dan wordt het donderdag 20 april. Beeldvormende avond in Sint-Oedenrode. Op de agenda staat de toekomstvisie van Meierijstad. Mirjam luistert samen met Hart-commissielid Bram Hoogervorst en vertegenwoordigers van andere partijen naar een boeiende presentatie en weet: John Williams is op bezoek geweest. Nou komt er schot in de zaak.
Ze stelt zich voor hoe John met cameraploeg hoofdschuddend door het klushuis, de gemeente Meierijstad dus, wandelt. ‘Wat is dat voor een gat in de vloer?’, vraagt hij een wethouder, wijzend op het gebrek aan een omgevingsvisie. Daarna kijkt hij naar boven, waar een sociaaleconomische visie ontbreekt. ‘Ik kan tussen de gebroken dakpannen zo naar buiten kijken!’
Wie wel eens naar ‘Help! Mijn man is klusser’ kijkt, weet wat na die ontluisterende inventarisatie van gebreken volgt. Dan komen de hulptroepen. Mensen die doen én denken. Het zijn, hoort Mirjam deze donderdagavond, ‘beïnvloeders, sleutelfiguren, toeschouwers en geïnteresseerden’.
Tiggelaar
De hele verbouwing is in het plan van het college gebaseerd op het wat zweverige, individualistische en bovenal vergeelde ‘Dromen, durven, denken, doen’ van voormalig managementgoeroe Ben Tiggelaar – Hart vindt het niet erg. Er gebeurt tenminste wat. Er wordt nagedacht en vervolgens kordaat verbouwd en dat is wat telt.
[tekst gaat verder onder de foto]
John Williams luistert naar het relaas van de gemeenteraad van Meierijstad.
Silvia Derks (PvdA/GroenLinks) ontpopt zich deze avond ook als een echtgenote van de klusser die maar geen steek verder komt. ‘We lopen achter’, zegt ze. Nou is er, voor ze in de raad kwam, al best het een en ander gebeurd en het hoeft ook allemaal niet af als de nieuwe Omgevingswet op 1 januari 2024 ingaat – feit is dat John Williams wel wat eerder langs had mogen komen.
Feit is ook dat het samenvoegen van de nog te maken omgevingsvisie met al bestaande en nog te maken deelvisies een hoop werk is. Zeker als dat (terecht!) gebeurt samen met inwoners en gemeenteraad.
Kernwaarden
En dan moeten Hart en het college het ook nog eens worden over de vraag hoe we de basis, zeg maar de betonnen vloer van het klushuis, gaan maken. Een ambtenaar, een beetje de meewerkend voorvrouw van het klusteam, legt uit dat het fundament bestaat uit kernwaarden.
Het bepalen van die kernwaarden wil Mirjam niet overlaten aan het klussende college. De toezegging dat het onderwerp vast nog eens voorbij komt op een beeldvormende avond, is voor haar dan ook niet genoeg. ‘Op een beeldvormende avond nemen we geen besluiten’, zegt Mirjam. ‘En ik wil dat de raad erover besluit.’ De raad gaat over vloeren en als het moet ook over kozijnen.
Hoe streng ze ook klinkt, Mirjam is toch vooral blij. ‘Eindelijk gaan we het er over hebben’, stelt ze na afloop van de avond goedgemutst vast. ‘Over wat voor gemeente we willen zijn.’ Ook fijn: het leger van hulptroepen is fors. Inwoners, raadsleden en zogeheten stakeholders gaan de komende maanden samen aan de slag om het huis Meierijstad te ontwerpen. Het college gaat er binnenkort reclame voor maken.
Perfect
Ergens halverwege het proces komen ze er al denkend, debatterend en metend achter hoe groot het kozijn moet zijn. Nadat ze de vloer hebben gekozen. En eind dit jaar komt John weer eens langs, net als in zijn tv-programma. Dan stelt hij vast dat de hulptroepen goed werk leverden.
Hij spreekt bij die gelegenheid vast ook het college aan. ‘Is het met die sociaaleconomische- en die omgevingsvisie nou eindelijk ook geregeld?’ De camera zoomt in op de knikkende wethouders. ‘We hebben het met de raad en andere betrokkenen perfect verwerkt in de toekomstvisie van de gemeente’, zeggen ze in koor. Silvia en Mirjam knikken.
