donderdag
21 nov
De huisvesting van statushouders is een probleem. Dat blijkt uit antwoorden van het College op vragen van Hart. De nieuwe eisen van het Rijk lijken vooralsnog onredelijk en onuitvoerbaar.
Als gevolg van de woningnood is de huisvesting van statushouders een gevoelig onderwerp. Tolerantie en barmhartigheid staan flink onder druk, zo bleek afgelopen week nog in de gemeenteraad. De fractie Lokaal opperde om nieuwe bouwkavels exclusief te reserveren voor ‘eigen volk’. Waarbij iemand uit Nijnsel in Sint-Oedenrode door de partij als buitenlander wordt beschouwd.
Verzet tegen asielzoekers
Een motie om dat voor elkaar te krijgen is vooralsnog ingetrokken, maar de toon is gezet. College en gemeenteraad ontvingen inmiddels ook een brief van een Rooienaar die zich zorgen maakt over huizen die vanwege de statushouders aan de neus van eigen inwoners voorbij gaan. En dan is er nog een brief van Erpenaren die zich verzetten tegen de komst van tijdelijke woningen, vooral als die huizen gaan naar ‘arbeidsmigranten en asielzoekers’. Die zouden problemen veroorzaken.
Wat Hart betreft zijn de zorgen en standpunten een goede aanleiding om kennis te vergaren over het onderwerp. Dat begint met vragen stellen aan het College. De antwoorden zijn inmiddels binnen en zijn niet echt geruststellend. Niet voor de statushouders en niet voor de mensen die deze vluchtelingen liever niet zien komen.
30% asielzoekers wordt erkend
Voor de brief-schrijvende Erpenaren is er wel wat goed nieuws. Anders dan gevreesd, worden er geen asielzoekers gehuisvest in Meierijstad en dus ook niet in tijdelijke woningen in hun dorp. Asielzoekers gaan naar een AZC en wachten daar af of hun aanvraag wordt erkend. In 40% van de gevallen worden de aanvragers naar een ander Europees land gestuurd omdat ze zich daar eerst meldden en dus daar de procedure moeten doorlopen. Nog eens 30% wordt afgewezen.
Zo blijft er 30% over dat het predikaat statushouder krijgt. Deze vluchtelingen mogen maximaal vijf jaar in Nederland blijven. Die termijn is gekozen omdat in die periode de situatie in het land van herkomst mogelijk is verbeterd en terugkeer daarom mogelijk is. De oorlog is voorbij of de democratie is hersteld.
Toevoer verstopt
De statushouders worden verdeeld over alle gemeenten van Nederland. In 2019 heeft Meierijstad tien mensen minder opgevangen dan verplicht was. Het Rijk deed er niet al te moeilijk over en gaf uitstel tot eind vorig jaar. Daarna werd dat uitstel nog een keer verlengd tot komende zomer. Dat is niet omdat het Rijk zo aardig is voor onze gemeente, maar omdat er gewoon geen statushouders werden aangemeld bij Meierijstad. Anders gezegd: de toevoer vanuit het Rijk is verstopt.
Ondertussen komen er wel doodleuk nieuwe taakstellingen bij. Voor 1 juli a.s. zou Meierijstad 63 nieuwe statushouders een woning moeten toekennen. Dat aantal is fors en dat komt ook weer door het Rijk. De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) heeft namelijk ineens haast; opgelopen achterstanden probeert deze rijksdienst in een moordend tempo weg te werken. Dat lukt nog niet al te geweldig, want het ontbreekt nog altijd aan concrete namen van mensen die we welkom mogen of moeten heten.
Kantoorgebouwen aanpassen
Het College wacht niet af en is in gesprek met woningcorporaties en Vluchtelingenwerk om een actieplan te ontwikkelen voor het geval dat die statushouders aan de deur kloppen. Hart heeft wel een vermoeden waar dat plan toe leidt. Om te voorkomen dat eigen inwoners langer moeten wachten op een huis, zal vast worden bezien of leegstaande kantorengebouwen verbouwd kunnen worden. En of alleenreizende mannen samen onder één dak kunnen wonen. Het zijn oplossingen die in andere gemeenten al zijn uitgevoerd.
Tegelijkertijd wordt er rekening gehouden met een verlaging van de opgelegde eisen. In, letterlijk, kleine lettertjes is in het antwoord van het College aan Hart onder een grafiek vol cijfers te lezen dat door het Rijk wordt ‘geëvalueerd of deze taakstelling haalbaar is’. De vraag stellen is hem beantwoorden.
Barmhartig
Hart is trouwens allesbehalve tegen de huisvesting van statushouders, nog los van de vraag of het zin heeft daar een standpunt over in te nemen – het is nu eenmaal een wettelijke plicht. Het is goed te beseffen dat het hier niet gaat om economische vluchtelingen, ook wel gelukszoekers genoemd. Het gaat om mensen die in eigen land huis en haard zijn kwijtgeraakt door oorlog of hun leven vanwege dictatuur niet zeker zijn. Voor die mensen, één van de drie asielzoekers dus, horen we barmhartig te zijn.
Dat geldt al helemaal voor de meest weerlozen onder hen, de weeskinderen die nu nog altijd op Lesbos wonen. Hart deed met andere partijen diverse pogingen om een beperkt aantal hier in Meierijstad een nieuwe toekomst te bieden. De fractie vond daarbij het College aan haar zijde, maar kreeg nul op rekest van een meerderheid van de raad.
Draagvlak
Hart vindt dat Meierijstad, als het Rijk de boel administratief eenmaal op orde heeft, haar deel moet doen. Én dat het goed is dat de bestaande voorraad van (huur)huizen zoveel mogelijk wordt ontzien. Zo voorkomen we langere wachttijden bij woningzoekenden. Dat is fijn voor die wachtenden en voor het draagvlak voor de komst van vluchtelingen.
Foto: vluchteling uit Afghanistan (foto: fSHH/Pixabay)
