zondag
22 dec
De hulp aan kinderen met dyslexie begint nu toch echt te duur te worden. Dat stelt Hart vast na het lezen van een rapportage van het College over het sociaal beleid. Een rapportage die trouwens stemt tot optimisme. Zo blijkt dat preventie werkt.
Terwijl zowat alle gemeenten kreunen en steunen over de kosten op het gebied van Wmo, Jeugdhulp en Participatiewet, houdt Meierijstad nog altijd geld over. Geld, dat dankzij een besluit van de gemeenteraad gereserveerd blijft voor die sociale aangelegenheden.
Geld over
In 2019 hield de gemeente € 1,8 miljoen ‘sociaal geld’ over en dat is dus niet gebruikt om lantaarnpalen van te kopen. Het geld is toegevoegd aan de toch al forse reserve voor dit beleidsterrein. Aan het begin van dit jaar zat er bijna € 14 miljoen in kas.
Voor wie denkt dat we hier van doen hebben met een botte gemeente die bezuinigt en hulpaanvragen afwijst: daarvan lijkt geen sprake. Onlangs verscheen het dashboard sociaal domein, een rapport waarin wordt uiteengezet wat er in 2019 is gebeurd. Daarin las Hart hoe psychische hulp aan jongeren dichtbij huis wordt geleverd, bijvoorbeeld door de nieuwe praktijkondersteuners bij huisartsenpraktijken. Dat werkt goed én bespaart enorm veel geld. Het aantal verwijzingen naar specialistische GGZ-hulp daalde van 639 in 2018 naar 469 in 2019. Hart is daarvan onder de indruk en stelt vast dat preventie werkt.
Huishoudelijke hulp
Zorgwekkend is dat de kosten voor huishoudelijke hulp de pan uitrijzen. Het is de schuld van het kabinetsbeleid. Met steun van de Tweede Kamer heeft de regering bedacht dat ouderen voor maar € 19 per vier weken huishoudelijke hulp kunnen krijgen, ongeacht de financiële positie van de hulpvragers. Dat is erg oneerlijk, onder meer omdat de gemeenten opdraaien voor het cadeautje dat Den Haag bedacht.
Op initiatief van Hart en D66 heeft de gemeenteraad eind vorig jaar stevig geprotesteerd bij het Rijk. Wat tot op heden nog tot niets leidde. Wel zwelt de kritiek steeds meer aan. Ook de Vereniging Nederlandse Gemeenten liet bijvoorbeeld al van zich horen.
Dyslexie
En dan is er nog de dyslexie. Kinderen en jongeren die daar last van hebben, verdienen hulp. Maar waarom moet de gemeente daarvoor opdraaien? Kan de € 40 miljoen die op nationaal niveau hiervoor beschikbaar is niet beter worden overgemaakt aan de scholen, vindt Hart.
En verder is de vraag naar dyslexiehulp in Nederland wel erg groot. Alleen in Meierijstad ging het eind 2019 om 139 kinderen die door de gemeente betaalde hulp kregen. Dat is exclusief de huishoudens die de hulp zelf inkochten met een persoonsgebonden budget, overigens ook vergoed door de gemeente.
Waarbij Hart al eerder liet weten dat de vraag vooral afkomstig is uit wijken waar relatief veel mensen met hoge inkomens wonen. Dat is raar. Wat ook raar is: terwijl we bij jeugdhulp vooral denken aan jongeren met psychische problemen, bijvoorbeeld veroorzaakt door problemen thuis of op school, is de meest ingehuurde hulpaanbieder in Meierijstad een bedrijf dat dyslexiehulp biedt. Het College lijkt er ook niet gerust op, want schrijft dat ze de ontwikkelingen zorgvuldig in de gaten gaat houden.
Crisis
Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. ‘Sociaal domein’ gaat ook over werk en inkomen en dus over bijstandsuitkeringen. De kosten zullen op dat gebied naar verwachting fors stijgen. Door de economische crisis zullen mogelijk ook andere problemen ontstaan, waardoor ook de kosten met betrekking tot Wmo en Jeugdhulp stijgen.
Die reserves, die kunnen we nog wel eens hard nodig hebben.
