vrijdag
22 nov
Regionale samenwerking is bittere noodzaak, maar leidt zo nu en dan tot ongelukken. Verslag van een bijeenkomst waarop ‘Hart voor Schijndel’ kritische noten kraakte.
De volledige raadsfractie van ‘Hart voor Schijndel’ bezocht afgelopen woensdag een bijeenkomst voor gemeenteraadsleden in Noordoost-Brabant en stelde daar in Oss vast dat de overweldigende meerderheid van Meierijstadse volksvertegenwoordigers een verkeerde keuze maakte door er niet bij te zijn. Het was namelijk boeiend.
Veiligheidsregio
Raadsleden Mirjam van Esch en Lambèr Gevers luisterden met klapperende oren naar een deelsessie over wat onze regio te doen staat op het gebied van de energietransitie. Tegelijkertijd zat fractievoorzitter Laurens van Voorst in een ander zaaltje hoofdschuddend te luisteren hoe allerlei burgemeesters en andere regionale bobo’s de loftrompet bliezen over regionale samenwerking in de Veiligheidsregio.
Die samenwerking is er namelijk de oorzaak van dat Noordoost-Brabant de afgelopen jaren een deel van het rijksgeld in haar zak stak en niet uitgaf aan bijvoorbeeld de brandweer. Het gevolg: de brandweer in deze regio is, in vergelijking met de rest van Nederland, ronduit traag. De paar eigenwijze raadsleden die het tijdig zagen aankomen, moesten het afleggen tegen de voortdenderende trein van regionale samenwerking.
Want dat is het probleem als zeventien gemeenten samen een dienst of gemeenschappelijke regeling bestieren: elk afwijkend standpunt van een fractie in een gemeenteraad wordt ondergesneeuwd door meerderheden in al die andere raden. En zo kon het gebeuren dat Noordoost-Brabant de brandweer uitkneep.
Verantwoordelijk
Laurens zat op het puntje van zijn stoel toen Ira Helsloot van adviesbureau CrisisLab een vermakelijk tegendraads en dus eigenwijs betoog hield over regionale veiligheid. ‘Vroeger was het je eigen schuld als je wat overkwam, zelfs op het werk. Later werd de werkgever verantwoordelijk en inmiddels zijn we zo ver dat er in het leven niks mis mag gaan.’ Helsloot betoogde terecht dat het niet mogelijk is alle ongevallen te voorkomen.
‘Wanneer komt er nou eens een rapport uit van de Onderzoeksraad voor de Veiligheid naar aanleiding van een incident met als eindconclusie dat het gewoon domme pech was?’ We hoorden het knikkend aan. Zeker toen Helsloot vertelde over een onderzoek van die raad naar de veiligheid in het Limburgse chemische bedrijvenpark Chemelot. De bedrijven daar voldeden aan alle verplichtingen. Er ging niks mis. Conclusie van die raad van Pieter van Vollenhoven: ‘Onvoldoende ambitie’.
Zondebokken
Moraal van het verhaal van de spreker, vrij vertaald: van leven ga je dood en probeer dat niet krampachtig te voorkomen en de overheid verantwoordelijk te maken voor elk overlijden. Ga sowieso niet steeds op zoek naar zondebokken als er eens wat misgaat.
‘U vertelt een mooi verhaal’, liet Laurens vanuit de zaal weten. ‘Maar u vertelt het in het verkeerde zaaltje. Want waar de rest van Nederland misschien overdrijft als het gaat om het inperken van risico’s, is Noordoost-Brabant de regio waar gemeenten tot eind vorig jaar geld overhielden aan de rijksbijdragen voor brandweer en andere veiligheidsdiensten. We willen geen extreem hoge veiligheidsnormen, maar we willen wel dat onze wethouders het rijksgeld voor de brandweer uitgeeft aan de brandweer.’
Opzet
En dan waren er nog de kanttekeningen over de regionale samenwerking. Met een naam als Veiligheidsregio wordt de afstand tot de inwoners vergroot, stelde Helsloot terecht vast. ‘Brandweer, dat snappen mensen. Veiligheidsregio, Veiligheidshuis – wat is het verschil? Dat snapt toch niemand?’
Je zou bijna opzet vermoeden. Want als niemand het nog snapt, maakt ook niemand zich nog druk. En kunnen de bezuinigingen op de brandweer doorgaan. Gelukkig luidden brandweerlieden vorig jaar de alarmbel en werden gemeenteraden en wethouders wakker.
Hart hoopt dat ze wakker blijven. En dat regionale samenwerkingsverbanden net zo kritisch worden beoordeeld als diensten van de gemeente zelf. Dat is nodig. Vooral omdat de aanwezige burgemeesters afgelopen woensdag een en al eensgezindheid en blijmoedigheid uitstraalden. Dat is het teken voor kritische raadsleden dat ze op moeten letten.
