vrijdag
22 nov
Raadsfracties tuimelden over elkaar heen om in aanloop naar de raadsvergadering van december maar zo veel mogelijk vragen te stellen. Ergerlijk.
Om commissie- en raadsvergaderingen vlotjes te laten verlopen, dienen raadsfracties informatieve vragen vooraf schriftelijk in. Vragen dus die niet over standpunten gaan, maar over hoe iets zit. De antwoorden volgen enkele dagen voor de behandeling van de onderwerpen. Dat is handig, want zo kunnen die besprekingen zich beperken tot politieke gedachtewisselingen.
Democratie kost geld
Bij de start van de gemeente rekende wethouder Jan Goijaarts (Financiën, CDA) ooit voor wat destijds de beantwoording van die zogeheten technische vragen kostte. Hij telde de uren op die ambtenaren eraan hadden besteed, vermenigvuldigde dat met het gemiddeld uurtarief en kwam op € 80.000.
En dan is de tijd die de wethouder zoet was met zijn rekenwerk nog niet eens meegeteld.
Hart nam het toen voor de vragenstellers op. ‘In een dictatuur is het inderdaad een stuk goedkoper’, zei toenmalig Hart-fractievoorzitter Laurens van Voorst tegen de wethouder. ‘Democratie kost tijd en geld. Wij hebben het er voor over.’
‘Leuk om te weten’
Hart vindt dat nog steeds, maar stelt vast dat het inmiddels de spuigaten uitloopt met de hoeveelheid vragen. Het kan allemaal heel wat tandjes minder. Het helpt als een raadslid zichzelf de vraag stelt ‘Waarom stel ik deze vraag?’ Is het antwoord ‘Omdat dat antwoord bepalend is voor wat ik van het raadsvoorstel vind’: dien hem vooral in. Is het antwoord ‘Het antwoord is leuk om te weten’, bespaar de ambtenarij dat werk. En de belastingbetaler het geld.
Bij de stukken voor de raadsvergadering van 15 december a.s. zijn zo’n 135 vragen ingediend. Voor de beantwoording hadden ambtenaren en college 41 pagina’s A4 nodig.
‘Hoeveel wijkagenten?’
Wat zou helpen: overbodige vragen vooral niet indienen. Een fractie wil bijvoorbeeld weten wie er als sollicitanten zijn afgevallen bij de benoeming van een te installeren adviescommissie. Een beginnend jurist had de partij kunnen uitleggen dat er zoiets is als privacywetgeving.
Een andere fractie is nieuwsgierig naar het aantal wijkagenten in Meierijstad. De raadsleden hadden net zo goed kunnen vragen hoeveel postbezorgers er actief zijn – net als wijkagenten zijn ook die niet in dienst van de gemeente.
Stelt Hart dan nooit overbodige vragen? Jawel hoor. Ook Hart werd in een antwoord wel eens fijntjes gewezen op al lang bekende informatie. ‘Zoals al eerder bekendgemaakt…’ Feit is dat de fractie het aantal vragen beperkt door vooraf alle vragen te schrappen waarbij het antwoord niet relevant is voor afwegingen en besluitvorming.
