woensdag
3 jul
De kersverse contactfunctionarissen wijken en dorpen van de gemeente Meierijstad laten er geen gras over groeien. In hoog tempo maken ze kennis met de wijk- en dorpsraden. Het brengt de discussie over hoe de financiering van die raden moet worden geregeld op gang.
Afgelopen week was er even onrust vanwege de tournee van de ambtenaren. Bij tenminste één Schijndelse wijkraad bestond de indruk dat de ambtelijke organisatie al bezig is met het harmoniseren van de subsidieregelingen van de drie voormalige gemeenten. En erger: dat het mes in het budget voor de Schijndelse wijkraden werd gezet. ‘Hart voor Schijndel’ klopte aan bij CDA-wethouder Coby van der Pas (Leefbaarheid) en werd zowat per ommegaande gerustgesteld. Fijn.
Eén beleid
Het neemt niet weg dat er uiteindelijk één gemeentelijk beleid moet komen voor de financiering van de wijk- en dorpsraden. Navraag leert ons dat voormalige gemeente Veghel relatief lage subsidies gaf aan de wijk- en dorpsraden. Dat klinkt dramatischer dan het is, want de raden konden incidentele bijdragen krijgen als ze daar plannen voor hadden. In Schijndel was de subsidie hoger en klopten de raden niet voor extra bijdragen aan.
Voor beide werkwijzen valt wat te zeggen. In het Veghelse geval wordt voorkomen dat gemeenschapsgeld te gemakkelijk wordt uitgegeven. De Schijndelse aanpak zorgt voor meer autonomie voor de raden – er hoeft immers niet steeds te worden gezeurd om geld.
Wijkbudget
Ons idee: een aanpak die het beste combineert van twee werelden. We keken het af van de gemeente ’s-Hertogenbosch, waar vanaf dit jaar wordt gewerkt met zogenoemde wijk- en dorpsbudgetten. Dat gaat zo: elk dorp en elke wijk krijgt jaarlijks een vast bedrag, waarvan de hoogte is gebaseerd op het aantal inwoners. De gemeente bemoeit zich amper met de besteding van het geld, zolang het maar de wijk ten goede komt, uitgaven controleerbaar worden vastgelegd en er niks illegaals mee gebeurt. Het geld wordt echter niet uitgegeven door de wijk- en dorpsraden, maar door (groepen) bewoners die concrete plannen hebben. Die plannen dienen ze in bij een commissie, werkgroep of raad in de eigen wijk of het eigen dorp. Het is aan de wijk of het dorp zelf om te bepalen hoe zo’n groep wordt samengesteld.
Met deze aanpak versterken we de autonomie van wijken en dorpen, want de afhankelijkheid van College, gemeenteraad en ambtelijke organisatie neemt fors af. Tegelijkertijd wordt het geld pas uitgegeven als er goede ideeën vanuit de wijk komen. Geen ideeën? Dan kan het geld aan het einde van het jaar worden teruggestort aan de gemeente. De wijk- en dorpsraden kunnen in deze aanpak af met een subsidie op zijn Veghels. Met een bescheiden vast bedrag dus voor, bij wijze van spreken, huur van de vergaderruimte, koffie en postzegels.
