donderdag
5 dec
Het plan voor twee woontorens voor arbeidsmigranten maakt Hart ongelukkig. En dat ligt maar een beetje aan de locatie.
De afgelopen jaren is er een mythe ontstaan rond arbeidsmigranten. Zo zouden ze nodig zijn voor de economische groei. Kul, weet Hart. De buitenlandse arbeidskrachten werken vooral in bedrijven waar de gemiddelde Nederlander amper wat mee opschiet.
Orderpicker
In beroepen waar we tekort aan hebben, komen we ze amper tegen. Tijdelijke arbeidsmigranten worden zelden of nooit politieagent, militair, leerkracht of verpleger. In plaats daarvan rijden ze als orderpicker op heftrucks door kolossale ‘dozen’ en binden ze zo ongewild te strijd aan met zelfstandige winkeliers in onze dorpscentra.
Hart verkondigde het al eerder: vooral in Meierijstad moet de rem op economische groei. Die groei leidt slechts tot nog meer spuuglelijke bedrijventerreinen en tot werkgelegenheid waar we in Veghel en Schijndel – dat zijn de dorpen met relatief veel bedrijven – niet op zitten te wachten.
[tekst gaat verder onder de afbeelding]
Ontwerp van de woontorens (bron: Brabants Dagblad)
En dan moeten we al die arbeidsmigranten ook nog eens huisvesten. Het nieuwste plan op dat gebied: twee woontorens op bedrijventerrein De Dubbelen. Een plan dat dankzij het tijdelijke karakter waarschijnlijk buiten de gemeenteraad om door het college kan worden afgehamerd.
Mesjokke
Woningen op een bedrijventerrein – zowat iedereen vindt het mesjokke. Twee uitzonderingen. Eén: eigenaren van bedrijven die graag naast hun bedrijf wonen. Dat vinden we oké. Twee: arbeidsmigranten.
De reden is dat we met zijn alleen heel stiekem best neerkijken op arbeidsmigranten. Dat begint al met het, ook in de Meierijstadse raad, gehoorde argument ‘dat die Polen en Bulgaren werk doen dat wij Nederlanders niet willen doen’.
Inspecteur-generaal Rits de Boer van de Nederlandse Arbeidsinspectie is er helemaal klaar mee, blijkt uit een interview met hem in de Volkskrant van gisteren. ‘Als Nederlanders bepaald werk niet willen doen, wat zegt dat dan over hoe we de mensen zien die het wel willen doen?’
Hij vervolgt: ‘Als Nederlanders [dat werk] niet willen, omdat het vies, zwaar, ongezond of onveilig is, moet dan de vraag niet zijn of dat werk wel thuishoort in Nederland?’
Nog meer
Overigens vindt De Boer dat de woningmarkt en het onderwijs de toestroom nu al niet aankunnen en dat het daarom onwijs is van de Europese Unie om te pleiten voor nog meer nieuwkomers – de Unie lonkt naar met name Noord-Afrikaanse landen zoals Marokko, Tunesië en Egypte.
We halen er nog maar eens een deskundige bij. Frank Kalshoven, oprichter van De Argumentenfabriek en columnist van – alweer – de Volkskrant: ‘Je kunt toch moeilijk beweren dat migratie een Europees succesverhaal is’.
Kalshoven zet fijntjes uiteen dat niet-Europese inwoners het nakijken hebben. Dat ze amper te vinden zijn in de sectoren en functies waarin Nederland en Europa willen groeien. ‘Je moet dus nogal wat intellectuele toeren uithalen om te kunnen betogen dat het opvoeren van de migratie van buiten de EU gaat bijdragen aan het concurrentievermogen en de economische groei van Europa.’
Uit statistieken wordt duidelijk dat de nieuwkomers nodig zijn voor ‘de onderkant’ van de arbeidsmarkt. Weet u meteen waar zij hun huizen gaan zoeken. Niet in de villawijken van Meierijstad.
En de vluchtelingen dan?
Hart is kritisch over de komst van arbeidsmigranten. Voor vluchtelingen, ook buitenlanders dus, geldt een andere opstelling.
Het welkom heten van vluchtelingen is immers een kwestie van humaan, barmhartig gedrag. Wie op de vlucht is voor dictatuur of oorlog, verdient een warm welkom. Waarbij Hart twee kanttekeningen plaatst.
Gastvrij
De eerste is dat ook een humaan, gastvrij land grenzen stelt aan wat kwantitatief wenselijk is.
De tweede is dat een Oekraïense vluchteling er niet beroerder aan toe is dan iemand uit Syrië. De snelheid waarmee Meierijstad onderdak vond voor vluchtelingen uit Oekraïne is een compliment waard en is tegelijkertijd uitermate pijnlijk voor wie uit, pak hem beet, kapotgeschoten Aleppo komt.
Overigens maakt Hart nadrukkelijk onderscheid tussen een erkende vluchteling (ofwel statushouder) en een asielzoeker. Niet elke asielzoeker heeft immers het recht dat asiel te vinden.
